Медиа

Я вам зараз пакажу, адкуль будучыня Беларусі!

Сяргей Календа, 1985 году нараджэньня, — пісьменнік, культуролаг, аўтар чатырох кніг прозы, кнігі казак і раману, стваральнік часопісу «Макулатура», які сваёй мэтаю ставіць развіццё беларускай культуры, выхад па-за моўныя межы й цэнзуру. 
У сваім эсэ для нашага праекта «Беларусь – Зазірнуць у будучыню» Сяргей Календа піша пра тое, што ў краіны Помсты і Зла, у якую ператварыў Беларусь крыважэрны дыктатар, будучыні ня мае. 
Час настаў змрочны, але ён сведчыць і пра новае пакаленне, якое прыйдзе на змену гэтаму вэрхалу. Новае, вольнае і дэмакратычнае пакаленне вырасла паралельна з такім жа новым пакаленнем, якое падтрымлівае дыктатарскія схільнасці і погляды. Мы маем дзьве Беларусі – Ціханоўскай і Лукашэнка. Але ідзе працэсс развіцця, які даказвае, што беларускую культуру немагчыма вынішчыць, лічыць аўтар. 
Ва ўсе часы нацыянальны код беларусаў прарастаў сярод іншых каранёў, і калі чарговы тыран спальваў усё навокал, праз час ізноў прабівался парасткі.
Зараз усё выглядае чарговым тэрорам, зачысткамі ўсяго беларускага… Але з супрацьлегалага боку: дыяспары, падтрымка культурных праектаў, узаемадапамога. Мы адчуваем сваю еднасць, маем свой гонар, і гэта з намі і нашай культурай назаўжды, лічыць Сяргей Календа. Будучыня ў Беларусі ёсьць, яна моцная, адважная і, галоўнае, вопытная, яе не падманеш чарговым прэзыдэнтам. 

Deutsche Version

Источник dekoder

«Вузел надзеі» © ТослаБеларуская рэальнасць, палітыка, светапогляд – напасці, абвінаваціць, прыгразіць, абазваць тэрарыстам, фашыстам, пятай калонай, нацыяналістам. 

Краіна настолькі сказіла тэрміны і перакульнула ўсё да гары нагамі, што там, дзе былі жанчыны з кветкамі, якія зрабілі ланцуг салідарнасці — тэрарысты, якія прагнуліся пад Захад, жадаючыя смерці квітнеючай РБ. І арганізацыя, створаная лавіць злачынцаў, займацца крыміналам, крадзяжамі, бытавым гвалтам — цяпер наўпрост б’е шыбы ў вокнах кавярнаяў, дзе схавалі хлопцаў з белымі і чырвонымі балёнікамі, прыходзіць ноччу да грамадзян, выкрадае іх з ложкаў. Краіна Помсты і Зла, і гэта відавочна для маіх дзяцей, якія бачаць наваколле і запытваюцца ў мяне, а чаму гэта міліцыя б’е людзей, хіба яны кепскія?

Будучыні ў Бедарусі (гэта не абдрукоўка) — няма ў тым стане і ў такіх развіццях падзей, якія працягваюцца. Дыктатар за трыццаць год ператварыўся ў страшнага, крыважэрнага клоўна, злоснага старога чалавека, які настолькі захрас у ілжы, прадажнасці, цынізме, што можа лёгка павіншаваць Украіну з Днём Незалежнасці, калі з беларускай тэрыторыі рашысты (так іх цяпер называюць) абстрэльваюць ракетамі Украіну.

Калісці даўно я пачаў збіраць гісторыі пра звычайных беларусаў, пра чыноўнікаў і тых, хто кіруе заводамі, і зразумеў, што краіну давялі да такога сусветнага, маштабнага крызісу людзі, якія жывуць па прынцыпах: не высоўвацца, што сказалі, тое і рабіць, мая хата з краю, лепш выканаць загад зверху, чым падумаць, не праяўляць ініцыятывы, бо а што суседзі скажуць? На ўсіх гэтых народных мудрасцях і я рос, мне так казалі мае бабкі, але маці,  што праўда, ужо спрачалася з усімі гэтымі тэзісамі. Праз такіх, як яна, пачало гадавацца новае пакаленне, смелае, вольнае. І гэтая новая моладзь развівалася паралельна з той часткай грамадства, якая працягвала за сабой цягнуць савецкі лад жыцця, ягоныя рабскія прынцыпы.
«Абы не было вайны» — была галоўная мантра для ўсіх, якая страшыла, падпарадкоўвала і вымушала не высоўвацца. 
Кнігу гісторый, пра звычайных беларусаў, я не напісаў, прыдумаў толькі назву «Як мы ўсё пра*балі». 

У нас вырасла вольнае, разумнае пакаленне, якое напалову з’ехала з краіны, людзі, якія хацелі змяніць гэты страшны і цяжкі лёс быць краінай у рабстве. А палова замоўкла, і я спадзяюся, не назаўжды. І нельга забывацца, што новае пакаленне вырасла паралельна з такім жа новым пакаленнем, якое падтрымлівае ўсе дыктатарскія схільнасці і погляды. І такім чынам мы маем дзьве Беларусі — Ціханоўскай і Лукашэнка, і будучыня павінна вымалёўвацца файнай для краіны, бо ідзе працэсс развіцця, які чарговым разам даказвае, што беларускую культуру немагчыма вынішчыць, як і нашае «Не спыніць! Не стрымаць!»

Але хачу пачаць з самага пачатку, з таго, што я высветліў і зразумеў са сваіх дзіцячых часоў, калі мой бацька, стаўшы стачкомам, дапамог стварыць незалежны прафсаюз на МАЗе, пайшоў з натоўпам рабочых, з манціроўкамі, гаечнымі ключамі, па дарозе дадаючы да сваёй каманды: МТЗ, Падшыпнікавы завод… Рабочыя ламануліся на цэнтральную плошчу, да Чырвонага касцёла. З’явіліся магчымасці выказацца свабодна, бо «саюза» больш няма, ёсць мы, жывыя людзі, якія прагнуць жыць шчасліва і ня быць галечай. Але выйсці на плошчу — гэтага было недастаткова, тыя людзі, якія сядзяць у кабінетах і прымаюць рашэнні — ня вышлі на плошчу…

Вынік першых у пачатку 90-х мітынгаў: прыехаў Клінтан, парукаўся з жыхарамі сталіцы на плошчы, з’ехаў. Прыйшоў Лукашэнка і ўжо тады страсаў паветра заяўкамі, што пакажа, хто крадзе ў дзяржавы, хто вінаваты ў тым, што амаль няма заробкаў, і нават трос у руках нейкія папкі — нібыта доказы. Усе яго паслухалі, паглядзелі на яго на фоне бел-чырвона-белага сцягу — і супакоіліся. Гэты малады, вусаты фацэт у завялікім гарнітуры тады яшчэ паабяцаў беларусам усё на свеце. І беларусы спакойна палеглі спаць, каб прачнуцца ў БССР-2, у версіі камунізма, замяшанага на калхозным лайне і шызафрэніі. 

Я рос і вучыўся ў школе з процьмай свабодных вучняў, якіх гадавалі лепшыя настаўнікі. Нам дазвалялася спрачацца, выказваць думкі, якія былі супрацьлеглымі ў агульна прынятых меркаваннях. Маці дома заўжды казала, што трэба мець сваю думку і свой погляд на ўсё на свеце і скептычна ставіцца да ўсяго, асабліва, калі табе штосці распавядаюць са сцэны, кафедры, трыбуны, што трэба мець сваю галаву на плячах.

Пакаленне маіх бацькоў вырасла з забітым эга, бо не толькі сэкса не было ў ссср, але і свайго Я. Таму, можа, нас і гадавалі, як свабодалюбівых людзей, якія, пасталеўшы, не пажадалі жыць у рабскім свеце і вырашылі змагацца са злом. Беларусь — краіна партызан, вольных людзей, якія гатовыя пайсці у лес, схавацца, дачакацца і адпомсціць дзеля таго, каб мець тыя самыя простыя рэчы: лепшую долю, хлеб і сваю зямлю. Таму, пачынаючы са старэйшых класаў, мы, пераняўшы стачкі ад сваіх бацькоў, выходзілі і браліся ў ланцуг на плошчы Багушэвіча, калі ад мянтоў было складана уцякаць на высокія халмы, але ім і падаўна было нас, шаснаццацігадовых, не дастаць. Ва ўніверсітэцкія часы мы выходзілі на плошчу і ночылі ў намётах, каб паказаць, што нашае месца тут і цяпер, што гэта наш горад і наша краіна. Усіх хапалі, збівалі, саджалі. Нас, студэнтаў, адлічвалі, але ня так публічна і жорстка, як пасля 2020 году, і, трэба сказаць, у той час студэнтаў баранілі настаўнікі і кафедры, выдавалі дакуманты, што падчас пратэстаў мы здавалі іспыты альбо былі на канферэнцыі…

Быў час, які я мог назіраць на ўласныя вочы. Беларусь стала цікавая для Еўропы, ў Мінск пачалі прыяжджаць турысты, развіццё інфраструктуры паскорылася і палепшылася шматкроць. Мы прымалі на стадыёне ангельскую, шатландскую, нямецкую зборныя па футболе. Наш клуб БАТЭ гуляў у Лізе Еўропы. Пачалі адчыняцца Брытанскія франшызы: Mothercare, Fashion Bar, Toni&Guy. З’явіліся нямецкія інвестары і забудоўшчыкі. Беларусь стала цікаваю не толькі Расеі і шэрагу мусульманскіх краін. З’явілася негалосная дамоўленасць з уладай пра тое, што можа быць развіццё культуры. Не толькі папулярных забаўляльных інфраструктур, але можна адчыняць выставы, ладзіць канцэрты, выпускаць кнігі. 
Імгненна, за лічаныя дні, месяцы ў нас з’явілася сапраўднае, паўнавартаснае жыццё — у сваёй краіне. Але… але да першых «Плошчаў», новых пратэстаў. І нас ізноў адштурхоўвае кудысці назад у мінулае, і мы здзіўляемся, як?! Як у XXI стагодздзі можна так катаваць людзей, забіваць і забараняць мову і кнігі. Як? Вельмі проста, дайце аднаму чалавеку манаполію на ўладу, на прамысловасць, на цэлую краіну, дайце яму час, каб стварыць сваё асяродзьдзе, сваіх кастрыраваных чыноўнікаў і тупых вайскоўцаў, і вы ніколі не будзеце свабоднымі, а толькі залежнымі ад страшнага, крыважэрнага рускага суседа, і ў закладніках аднаго хворага дзеда.

Кожны год для беларуса з’яўляецца маркерам, ён быццам бы пражывае адразу некалькі год, бо паспявае устаць на ногі, акрыяць, пачаць жыць і працаваць, і потым ізноў яго збіваюць з ног і ўсё паўтараецца — і гэта галоўная выснова — што будучыня ў Беларусі ёсьць, і моцная, і адважная і, што самае галоўнае, вопытная, яе так проста не падманеш чарговым прэзыдэнтам. Галоўнае, даць народу абіраць жыццё і ўладу.

Беларусы жывуць на сваіх геаграфічных і геапалітычных арэлях, але ніколі яшчэ такога не было, каб з гэтых арэляў нас збілі. Так, нас гайдае з тэрора да адраджэння, але калісці арэлі пачнуць гайдацца мякка і не па такой жорсткай дузе, дзе мы будзем спрачацца за выбары, спакойна і разважліва, і дзе вулічныя музыкі будуць спяваць і збіраць натоўпы на брукаванцы, якая, нарэшце адкаркуецца ад гэтага спрэсаванага асфальта, шматкроць падрапанага параднымі танкамі. 

У часы існавання Вялікага Княства Літоўскага, Рэчы Паспалітай, Расейскай імперыі, Савецкага саюза, Беларусь і беларусы існавалі са сваёй мовай і сваім  строем, выжывалі, аточаныя іншымі мовамі і культурамі. Паўсюль і ва ўсе часы беларусы існавалі, дзякуючы сваёй непаўторнасці, іх нацыянальны код прарастаў сярод іншых каранёў, і кожным разам, калі чарговы тыран спальваў усё навокал ушчэнт, праз час ізноў прабівался парасткі.

Зараз усё выглядае чарговым тэрорам, чарговымі зачысткамі ўсяго беларускага, нацыянальнага, культурнага. І цяпер сапраўды шмат хто на баку Лукашэнкі кажа, што культура потым, зараз у нас больш важныя справы, і пачынае даваць турэмныя срокі за «абразу прэзідэнта» мастакам, музыкам, шахцёрам, журналістам, пісьменнікам. Без кіно і музея можна жыць, галерэі нам не патрэбны, галоўнае, каб усе мелі свае «па пяцьсот даляраў» і было што есці. 

Час настаў змрочны, страшны і безнадзейны, але тое, якія былі мітынгі, выхады, дваровыя ініцыятывы, як мы змагаліся са злом кветкамі і абдымкамі, сведчыць пра новае пакаленне, якое прыйдзе на змену ўсяму гэтаму вэрхалу, усім гэтым бандзітам, якія перавярнулі ўсё, скрывілі: вось тут мы разам з нелегетымна абраным прэзідэнтам, ратуем краіну ад вас — фашыстаў, тэрарыстаў! «Нормальным языком со мной говори, урод!».

На дадзены момант, каб рабіць нейкія высновы, дастаткова заўважыць, што ўнутры краіны ідзе самы страшны генацыд — культуры, мовы… Пераслед за свабоду думкі і жыцця… Але з супрацьлегалага боку: беларускія дыяспары ва ўсіх краінах свету, падтрымка і фінансаванне культурных праектаў за мяжой, дапамога кожнаму. За кошт мітынгаў, тэрору ўлады, мы, беларусы, адчуваем сваю еднасць, маем свой гонар, і гэта з намі і нашай культурай назаўжды.

У нас, беларусаў, сапраўды складаны лёс і гісторыя, нам часта даводзілася існаваць у іншых культурах і цывілізацыях, імперыях, але мы ніколі не забываліся на саміх сябе, нашу мову, нашыя карані. І калі казаць пра сваю самаідэнтыфікацыю, то ў любой кропцы жывуць тыя самыя мужчына ці жанчына, якія з пяшчотай узгадваюць сваё жыццё там, дзе неба, лес, палі і рэчкі, і кожны з іх гатовы вярнуцца, каб будаваць Беларусь бяз слёз і сініх пальцаў.

Пожертвовать

читайте также

Гнозы
en

Беларуская диаспора: обновленная солидарность

Политический кризис, начавшийся протестами летом 2020 года, способствовал новой волне массовой миграции из Беларуси и политизации беларуской диаспоры. В течение первого года после событий страну покинули от 100 000 до 150 000 человек. При общей численности трудоспособного населения около 4,3 миллионов человек это очень высокий показатель. И этот процесс еще не завершен. Из-за продолжающихся в стране репрессий многие жители планируют отъезд или рассматривают такую возможность.

В связи с войной в Украине многие беларусы вновь обратились в бегство, так как начало войны застало их в Киеве и других украинских городах, куда они лишь недавно переселились.

Новые мигранты во многих странах вливаются в диаспору, образовавшуюся в результате нескольких волн эмиграции, организованную и политически активную. Бывший кандидат в президенты Светлана Тихановская стала лицом демократического движения Беларуси за рубежом: у нее есть новизна, международная известность и политический вес.

Сама президентская избирательная кампания в Беларуси весной 2020 года, в ходе которой кандидаты не были допущены к участию, попали под арест или были выдавлены из страны, и последовавшие мирные массовые протесты против фальсификации результатов выборов дали заметный толчок росту диаспоры: существующие зарубежные организации (в том числе в США, Швеции, Великобритании и Польше) получили подкрепление, и возникли новые организации (например, в Италии, Германии и Чехии, а также в США).

Эта новая солидарность проявляется в том, насколько активно беларуская диаспора вовлечена в регулярные политические акции, нацеленные на привлечение внимания к нарушениям права и справедливости в Беларуси. Это также показывает, что беларуское демократическое движение, организовавшееся за пределами страны, играет важную роль. Это осложняет Александру Лукашенко попытки лавирования между Западом и Россией. Хотя с началом агрессивной войны против Украины эти попытки кажутся как никогда тщетными, ведь Лукашенко предоставил российскому руководству Беларусь в качестве плацдарма для наступающих на Украину российских войск. В то время, когда оппозиция внутри страны терпит все нарастающие репрессии, диаспора становится тем голосом, который извне требует демократических перемен.

ДО ПОЛИТИЧЕСКОГО КРИЗИСА 2020 ГОДА

История эмиграции с территории нынешней Беларуси началась во времена Великого княжества Литовского: в то время сотни молодых беларусов учились в университетах Западной и Центральной Европы. Такие эмигранты, как Франциск Скорина, Илья Копиевич и другие известные деятели беларуской культуры сформировались и имели значительное влияние за рубежом.

Массовая эмиграция началась во второй половине XIX века. В то время мигрантов не записывали как беларусов, поскольку царское правительство официально не разрешало такое обозначение национальности и отказывалось передать этнографически беларускую территорию под единое управление.

Цифры разнятся, но оценки таковы: с 1860 года до начала Первой мировой войны около 1,5 миллиона беларусов покинули родину. Большинство отправилось в Сибирь, остальные эмигрировали на запад — в Европу и США. Эта миграционная волна имела преимущественно экономическую, но также частично и политическую мотивацию. Беларуские евреи эмигрировали в 1850-х годах из-за религиозных притеснений со стороны властей.

ВОЗНИКНОВЕНИЕ БЕЛАРУСКОЙ ДИАСПОРЫ

Вторая волна беларуской эмиграции была вызвана Первой мировой войной и революционными событиями 1917 года. В последующие годы с территории нынешней Беларуси на территорию РСФСР бежало более двух миллионов, также более 100 000 человек уехали в другие страны. С провозглашением Беларуской Народной Республики (БНР) в 1918 году и образованием Белорусской Советской Социалистической Республики (БССР) в 1919 году пробуждающееся национальное самосознание получило новый импульс. Беларусы все больше воспринимали себя как отдельную общность.

Политизация беларуской диаспоры началась в 1920-х годах в США: в то время руководство Рады БНР наладило контакты и сотрудничество с недавно основанными организациями беларусов в Нью-Йорке, Нью-Джерси, Чикаго, Мичигане и Пенсильвании.

Архивные документы показывают, что коммунистическое руководство в Москве и Минске даже предпринимало попытки мобилизовать беларуских эмигрантов в ряды коммунистического движения путем создания псевдонациональных беларуских организаций. Конечной целью было ускорение мировой революции. В своей книге «Белорусы в США» Витаут Кипель приводит пример коммунистического агента Гершона Дуо-Богена, который участвовал в активизации коммунистического движения по ту сторону океана.

В США БЕЛАРУСЫ БОРЮТСЯ ЗА НАЦИОНАЛЬНОЕ САМООПРЕДЕЛЕНИЕ

Вторая мировая война привела к третьей волне эмиграции. К концу войны беларуская диаспора в Европе насчитывала около миллиона человек, многие из которых двинулись дальше и переехали в США.

Политические эмигранты 1950-х годов и их потомки составили основу современной беларуской диаспоры. Эти беларусы, приехавшие в США после Второй мировой войны, обладали национальным сознанием. Они добивались от правительства США признания беларуского государства как национальной и этнической общности, имеющей право на свободу и национальное самоопределение. Например, протоколы Конгресса США отразили тот факт, что на протяжении многих лет с 1960-х до 1980-х годов беларуские священники служили молебны перед Конгрессом в день провозглашения БНР.

В 50-ю годовщину основания БНР в 1968 году в протоколе отмечены 23 выступления в Конгрессе США в поддержку независимости Беларуси.

С 1960 ПО 1989 ГОД ЭМИГРАЦИЯ БЫЛА ПРАКТИЧЕСКИ НЕВОЗМОЖНА

В 1960–1980-х годах беларуская диаспора не росла, поскольку эмиграция из Советского Союза была юридически невозможна. С распадом СССР, на фоне серьезного ухудшения социально-экономической ситуации в Республике Беларусь и последствий Чернобыльской катастрофы апреля 1986 года эмиграция значительно усилилась. В 1989 году, по данным Министерства внутренних дел, Белорусская ССР дала разрешение на выезд 14 700 человек. В 1990 году это число более чем удвоилось и составило 34 100 человек.

Празднование канадской диаспорой 50-й годовщины провозглашения Белaруской Народной Республики / Фото © Рада БНР

После прихода к власти в 1994 году Александра Лукашенко первоначальные надежды беларуской диаспоры на демократическое будущее угасли. На смену им пришла политическая деятельность, в основе которой лежала идея возрождения Беларуси как независимого демократического государства.

Со временем новые беларуские мигранты смогли найти общие позиции со старыми организациями диаспоры в США, Канаде, Европе и других демократических странах. Так, в США при деятельном участии беларуской диаспоры в 2004 году был принят Закон о демократии в Беларуси — федеральный закон США, который позволил оказывать поддержку политическим организациям, НПО и независимым СМИ, работающим над продвижением демократии и прав человека в Беларуси. Это разрешение было продлено в 2006, 2011 и 2020 годах.

НОВАЯ ВОЛНА МИГРАЦИИ ПОСЛЕ РЕПРЕССИЙ В БЕЛАРУСИ

С начала тысячелетия и до 2019 года, по приблизительным оценкам, из Беларуси ежегодно эмигрировало от 10 000 до 20 000 человек. Но жестокое подавление оппозиции после крупнейших в истории независимой Беларуси протестов в 2020–2021 годах вызвало беспрецедентную волну миграции. В первый год после августа 2020 года из Беларуси выехало от 100 000 до 150 000 человек. Многие отправились в Латвию, Эстонию и в другие страны.

В это число не входят те, кто переехал в Россию или Украину, поскольку для поездки в эти страны виза не требуется. Для этой группы трудно назвать точные цифры. Но можно получить представление о порядке цифр: по данным Государственной миграционной службы Украины, количество разрешений на временное проживание для беларуских граждан выросло на 39% (с 2175 в 2019 году до 3042 в 2021 году). Кроме того, в октябре 2020 года президент Украины Владимир Зеленский подписал указ, упрощающий получение вида на жительство в Украине для предпринимателей и высококвалифицированных специалистов с беларуским гражданством и членов их семей. После волны протестов из-за результатов выборов до 1500 беларуских IT-специалистов эмигрировали в Украину по политическим причинам.

Но больше всего беларусов уехало в Польшу. По данным Евростата, с августа 2020 года по ноябрь 2021 года там было получено почти 2000 заявлений о предоставлении убежища от беларуских граждан — больше, чем в любой другой стране ЕС. Это впечатляющий рост, поскольку с начала 2019 года по сентябрь 2020 года беларусы подали всего 165 заявлений о предоставлении убежища в Польше. По данным Министерства иностранных дел Польши, в период с июня 2020 года по конец июля 2021 года Польша выдала гражданам Беларуси 178 711 виз, включая более 20 000 виз по программе Poland.Business Harbour («Польша для бизнеса») — такие визы предоставляют программистам и предпринимателям в сфере информационных технологий.

На втором месте среди стран ЕС по числу заявлений об убежище из Беларуси находится Литва: к ней обратились 235 беларуских граждан. Для сравнения: с начала 2019 года до начала протестов таких обращений было только 35. По данным миграционного ведомства Литвы, 26 200 въездных виз было выдано беларуским гражданам с сентября 2020 года по ноябрь 2021 года.

Политизация диаспоры после протестов в Беларуси

С началом политического кризиса белaруская диаспора за несколько месяцев выросла во политическую силу, к которой прислушиваются в мире. Ее деятельность теперь тесно связана с новыми политическими организациями, такими как Координационный совет Беларуси, офис бывшего кандидата на пост президента Светланы Тихановской и Народное антикризисное управление (НАУ).

Координационный совет Беларуси основан Тихановской в 2020 году в литовском изгнании с целью добиваться мирной передачи власти и преодоления кризиса в стране. Совет задуман как представительный орган демократического общества Беларуси. Рабочие группы совета занимаются, среди прочего, развитием образовательных инициатив, документированием нарушений прав человека и распространением информации о всех видах поддержки для людей, лишившихся работы. Офис Светланы Тихановской – это отдельная организация. В него входят помимо самой Тихановской, восемь советников по вопросам внутренней и внешней политики и сотрудников службы общественных связей. Основанная Павлом Латушко в октябре 2020 года в Варшаве организация НАУ работает в партнерстве с Координационным советом и офисом Тихановской. Кроме них, существует множество инициативных проектов, среди которых ByPol, основанный бывшими сотрудниками силовых структур, и BySol, проект спортивных менеджеры и спортсменов.

Белaруская диаспора предприняла большие усилия для того, чтобы установить связи по всему миру и активно вступить в борьбу за Беларусь будущего. Примером таких усилий может служить основанная недавно Ассоциация белорусов в Америке (AБA), объединяющая представителей белaруских общин из 25 городов и 18 штатов. Офис Светланы Тихановской в сентябре 2021 года провел Конференцию белорусов мира в Вильнюсе, собрав вместе представителей белaруских общин из 27 стран, представляющих 40 различных организаций.

Репрессии привели к тому, что в 2021 году протесты стихли. Жестокое подавление белaрускими властями при поддержке России лишили практически любую протестную активность надежд на успех. В то же время можно ожидать, что усилившаяся и объединенная диаспора совместно с организациями демократических сил будет все больше и активнее чем до кризисного 2020 года требовать демократического будущего для Беларуси и помогать всем тем, кто страдает от репрессий режима Лукашенко.

читайте также
показать еще
Motherland, © Таццяна Ткачова (All rights reserved)